paylaşımlarını beğendiğim,fikriyat olarak yakın bulduğum bir garip
kim la bu diyorsanız [https://www.facebook.com/ucan.adam.39 sol tuşa tıkla hacı]
ucan adam
Ara Güler'in jüriliğini yaptığı ''İstanbul Hiçbirimizin'' fotoğraf yarışmasında ödül alan fotoğrafıdır.
-İSTANBUL'A KÜSEN ADAM-
Ara Güler'in jüriliğini yaptığı ''İstanbul Hiçbirimizin'' fotoğraf yarışmasında ödül alan fotoğrafımdır. Daha önce paylaşmamıştım sanırım.
FOTOĞRAFIN HİKAYESİ:
Soğuk ve yağmurlu bir kış günüydü Mecidiyeköyde Metrobüsten inip cevahire doğru gidiyordum. Boynumda asılı olan fotoğraf makinasını Islanmasın diye ceketimin içine sokmuş üstünü de elimle kapatmıştım. Yağmura ve soğuğa rağmen Mecidiyeköy Meydanı her zamanki gibi mahşeri bir kalabalıkla boğuşuyordu. Cevahir istikametine tam dönecektim ki duvarın dibinde otların üzerinde soğuktan büzüşmüş halde yatan evsiz bir adam gördüm. Üzerine yağmur yağıyordu. Uyuyordu! Nasıl uyuyordu ki Allah aşkına! Ben elimi cebimden dışarı çıkarmaya çekinirken o bu soğukta dışarıda nasıl uyuyordu. Hem de öyle bir manzaranın önünde uyuyordu ki! Arkasında İBB'nin mozaiklerden yaptırdığı harika bir İstanbul manzarası vardı. Doğru ya bu güzel manzaranın önünde boylu boyunca uzanıp yatmayıp da ne yapacaktı. Bi kaç kare fotoğrafını aldıktan sonra demir çitleri geçip yanına gittim. Selam verdim.
-Dayı nasılsın var mı bi ihtiyacın dedim?
Başını kaldırıp mahmur gözlerle baktı ve;
-YOK dedi!
Hem de öyle bir yok dedi ki bir daha sormaya kesinlikle cesaret edemedim. O, ''YOK'' dedi ama uyku mahmuru gözleriyle bu nalet düzene, bu iğrenç sisteme öfkesini o ''YOK'' kelimesiyle kusuyordu. Başka bir şey söylememe fırsat vermeden tekrar başını yastık yaptığı koluna koydu ve kapattı gözlerini. O kapattı gözlerini, dünya kapattı gözlerini.
#HerfotoğrafınBirHikayesiOlmalı
www.mahmutgediz.com
-İSTANBUL'A KÜSEN ADAM-
Ara Güler'in jüriliğini yaptığı ''İstanbul Hiçbirimizin'' fotoğraf yarışmasında ödül alan fotoğrafımdır. Daha önce paylaşmamıştım sanırım.
FOTOĞRAFIN HİKAYESİ:
Soğuk ve yağmurlu bir kış günüydü Mecidiyeköyde Metrobüsten inip cevahire doğru gidiyordum. Boynumda asılı olan fotoğraf makinasını Islanmasın diye ceketimin içine sokmuş üstünü de elimle kapatmıştım. Yağmura ve soğuğa rağmen Mecidiyeköy Meydanı her zamanki gibi mahşeri bir kalabalıkla boğuşuyordu. Cevahir istikametine tam dönecektim ki duvarın dibinde otların üzerinde soğuktan büzüşmüş halde yatan evsiz bir adam gördüm. Üzerine yağmur yağıyordu. Uyuyordu! Nasıl uyuyordu ki Allah aşkına! Ben elimi cebimden dışarı çıkarmaya çekinirken o bu soğukta dışarıda nasıl uyuyordu. Hem de öyle bir manzaranın önünde uyuyordu ki! Arkasında İBB'nin mozaiklerden yaptırdığı harika bir İstanbul manzarası vardı. Doğru ya bu güzel manzaranın önünde boylu boyunca uzanıp yatmayıp da ne yapacaktı. Bi kaç kare fotoğrafını aldıktan sonra demir çitleri geçip yanına gittim. Selam verdim.
-Dayı nasılsın var mı bi ihtiyacın dedim?
Başını kaldırıp mahmur gözlerle baktı ve;
-YOK dedi!
Hem de öyle bir yok dedi ki bir daha sormaya kesinlikle cesaret edemedim. O, ''YOK'' dedi ama uyku mahmuru gözleriyle bu nalet düzene, bu iğrenç sisteme öfkesini o ''YOK'' kelimesiyle kusuyordu. Başka bir şey söylememe fırsat vermeden tekrar başını yastık yaptığı koluna koydu ve kapattı gözlerini. O kapattı gözlerini, dünya kapattı gözlerini.
#HerfotoğrafınBirHikayesiOlmalı
www.mahmutgediz.com
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?