Normal insani münasebetlerde hoş, arkadaşlar arasında caiz olan öyle söz, tavır, eda veya sükutlar vardır ki... Dostlar arasında herşeyi bitirebilir! Dost kafadan toslar, ağzına geleni söyler de alınmasın. Fakat öyle bir yerde susar yahut öyle bir yerde peçelenmiş nefsi görürsün ki... Herşey biter. Dostunun nefsaniliği değildir insanı yaralayan, senin karşında bunu gizlemeye çalışmasıdır.
Bu incelikleri kim bile kim anlaya? Dostlukların da karşılıklı yağlama ve tavlamaya dönüverdiği şu dünyada ne desek boş... "Şöyle de ki böyle diyeyim. Mene yahşı de ki men de sene yahşı diyem..."
Bu ahvalin dostlukta yeri olur mu?
Ne güzel levha:
Dost odur ki sana doğrusun diyen
Dost değildir sana doğrusun diyen
(Hat Hasan Çelebi)
![]()
