ciddi bir şeyler yazmak

hep başlayıp başlayıp vazgeçtiğimdir. derinlikli, psikolojik alt yapısı olan bir konuyu açarken ya da günlük bir takım olayları bağlarken doluluk noktasındaki kaosun rahat düşündürmemesiyle kalemi kağıdı terk etmekle sonuçlanandır. çok parçalı cümleler hatta sözcükler de söz konusu tabi. kurgusal yazayım, sembolik olsun diyorsun o da iyi bir fikir olmadığında kendin bile beğenmiyorsun. çok sözcük seçiyorum mesela. iki gün önce sürekli aklımdaki bir sözcük, bugün vasat gelebiliyor. kelime karışımları da aynı şekilde. böyle tam delirme noktasında, birden hepsi geliveriyor. iyice umudu kesmişken. o yüzden çile ve toz aynı karede. tuşlar da kalemin tadını vermiyor. tükenmez kalemi mesela hiç sevmezdim, o bile tuştan daha güzel. ele aldığında harfleri hissediyorsun çünkü...