güne bir şiir bırak

Gittin...
Gelmelerinde gizli gidişlerin varmış aslında fark edememişim..
Uçsuz bucaksız sandığımız bu yol aslında dar bi sokaktan başka bir şey değilmiş..
Yan yana gelmeden, elinin sıcaklığı yüreğime işlemeden, gözlerinin kahveliğinde boğulmadan gittin.

Ne çabuk yoruldun oysa ki..
Ben senin avucunun içindeki yollarda kayboldum.

Kader çizgileri derlermiş haklılarmış.
Benim kaderim ellerinde çiziliymiş.

Sen en çıkmaz yolummuşsun meğer..
Ben seni bulmaya çalıştıkça kaybetmişim..

Umarsız bir hastalık gibi yayılırken yüreğime,
Seni bir giz gibi susuşlarımda saklamışım...
Kelimeler yardım etmediğinde derdimi anlatmaya,
boğazımdan bir düğüm çıkarmışım..

Sonra susamadım hiç..
Sensizlikle konuştum, Ona dokundum..
Yağmurlu günlerin ıslaklığını sensiz yaşadım..

Hani haberin olursa diye göz yaşlarımdan, sensiz aciz olduğumu görme diye hep yağmurlarda ağladım..
Aslında gözyaşlarımın yanağımda yaptığı yolu gör istedim..
O yoldan bir gün sen geç istedim, bir gün uyandığında sol yanın yansın istedim..
Kilitler vurdum gel deyişlerime.
Paslı kaldım sensizlik sağanağından.
Anlatamadım kimselere sen gitmeyenimdin.
Bana Benden çok yakın bildiğimdin.
Oysa sen gittin.

Yokluğuna gebe geceler her güneş batışında sensizlik doğurdu.
Ben Sensizlikten eksildim.
Yok oldum günden güne..
Herkesi sığdırdığın kalbine bir benlik yer açamadın sadece..
Sen gittin..
Ben yokluğumu varlığına armağan ettim..
Giderken bastığın topraklara gelişler ektim..

Tek mevsim yaşadım ayrılığı; Hep yağmurlu Hep Sonbahar..
Sessiz cinnetler biriktirip yokluğunun yarattığı kaosla savaştım.
Bir gün aralayacağını bilseydim kapımı; Bu savaşın kahramanı ben çıkardım..
Ama sen..
Ama sen gittin..
Sen önümüze çıkan ilk yol ayrımında terk ettin..
Sen gidince bu şehirden; Dar geldi bu dünya,
Misafir saydım kendime kendimi.

Geç oldu artık..

Bende kendimde çok duramadım.. Gittim.. Gittin.. Gittim..