hayret ki; bu insan “müslümanım” der

Kimi var.. Konuşur, sözünü bilmez,
Çapaklar bürümüş, gözünü silmez,
Ceddine “maymun” der, özünü bilmez,
Yoktur.. Amelinde, Kur'ân'dan eser,
Hayret ki; bu insan “müslümanım” der...

Kiminde.. San’attır ikiyüzlülük,
Cüssesi bir nokta, cür’eti büyük.
Beyni bedeninde, yarım kilo yük,
Haçlı çöplüğünde, ne bulursa yer;
Hayret ki; bu insan “müslümanım” der...

Kimi, bilinç altı karmakarışık,
Yirmidört saati, şerle barışık.
Falcı kapısında, arar bir ışık;
Her günü, bir başka puta secdeder,
Hayret ki; bu insan “müslümanım” der.

Kimi üryan gezer, baştan aşağı,
Nefsine teslimdir, iffet kuşağı.
Şan şöhret düşkünü, zillet uşağı,
Nâmus elden gitmiş.. Ne gam, ne keder!
Hayret ki; bu insan, “müslümanım” der.

Kimi var; iblisten kurtuluş umar,
Can simidi olur, alkolle kumar.
İşine geldikçe, küfre göz yumar,
Ezanı, Kur’ân’ı, hâşâ zemmeder,
Hayret ki; bu insan, “müslümanım” der.

Kiminin yüzünde, şeytânî hatlar;
Lâf oyunlarıyla, güyâ rahatlar.
Dindara: “dîni dar”, demese çatlar,
Mü’min düşmanıdır, şeytandan beter,
Hayret ki; bu insan, “müslümanım” der.

Beş şartın ikisi; namaz ve zekât,
Ne bir kuruş verir, ne bilir rekât.
Kendine sorarsan, “dürüsttür” fakat,
O “temiz” kalbinde, nice fitneler,
Hayret ki; bu insan, “müslümanım” der.


Cengiz Numanoğlu