memur sözlük yazarlarından denemeler

Sonsuzluğu parmak uçlarımda hissettiğim zamanlarda daha yeni yeni emeklemeyi öğrendiğimi anladım.
İnsanların sevilmediği anlarda ise ne kadar yalnız kaldıklarını ve bu yalnızlığı başkalarına nasıl aksettirdiklerini aklım dahi almıyordu. Nasıl bir sonsuz boşluk çekebilirdi ki insanı bilinmez bir düşünceye yada nasıl bir çaresizlikti bu hayretler içerisinde bırakıyordu her dinleyeni veya nasıl bir hikayeydi ki büyümek ile kalmayıp dünya yaşamına yeni bir fikir empoze etme konusunda insanlık ile yarışıyordu.
Büyüdüğümü fark ettim sonra , bahara yaklaşırken hissettim solan yaprakları. Büyümek meşakkatli iştir dedim kendime ,büyümek ölmek gibi tartışılmaz bir gerçek ve sürünmek gibi ihtiyaçlar silsilesi olan bir büyüteç yada mercek.
İnsan koşmaya başlayınca anlıyor gerçek insanın neler yaptığını ,insan olmanın zorluklarını ,son hıza yaklaştığında hissediyor kalbini ve ağrıyan her neresi varsa oranın varlığını.
İnsan böyle işte acıyı benimsiyor en az güldüğü dakikalar kadar , sonsuzluğun eşiğinde yaşıyor bütün benliği ile ,insanın neresi acırsa bütün canı orada toplanıyor ,bu yüzden bu aralar canım tam yüreğimde.