başında ölüm gelir. günlük hayatta isteyip de elde edemediğimiz seyler için kendimizi yer bitiririz. birbirimizi geçelim, daha üstün olalım diye hırslanır güzelliklerin farkına varmayız. taa ki ölüm ile yüz yüze gelene kadar. sanki ölüm "bak o üzüldüğün şeyler ne kadar boş, gerçek acı neymiş gör bakalım" der gibi ders verir, tokat gibi vurur yüzümüze bu gerçeği. hani der ya cemal süreya " (gbkz:her ölüm erken ölümdür)" diye ne kadar dogru.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?