güzeldi. teknoloji kısıtlıydı ama insani ilişker daha yoğun ve samimiydi. kimse bir arkadaşıyla görüşmek istediğinde onun online olmasını beklemezdi. ya evine gider çağırırdı ya da telefondan arardı ama uzun konuşmazdı telefonla çok yazardı çünkü. sanki o zamanlar bu kadar çok bireysellik yoktu, daha paylaşımcıydı insanlar. ben çocuktum o zamanlar, büyüklerin durumunu bilmem ama annem bir yere gittiğinde rahatlıkla komşunun kapısını çalardık. karnımız açsa doyururlardı. başımıza bir şey gelse kendi evlatlarından ayırmazlardı. okul yolunda bir ev vardı kim olduklarını hiç bilmem susayan öğrenciler bu evin kapısını çalar su isterdi kimseyi de geri çevirmemişlerdir, allah razı olsun. ve burası köy yeri değil ankara.
çocuklar, çocuktu o zamanlar. sabah erkenden kalkar önce çizgi film izler sonra dışarı çıkar, saklambaç, maç, misket vs. derken akşam ezanı okunur eve koşardı. şimdi o top oynadığımız yerlerde binalar var. çocukların alanı kalmadı, gitgide hiç kalmayacak. teknolojik oyunlarımız, tetris bir de atari vardı ama ps'dan daha zevkliydi, yokluktan belki ama yine de zevkliydi.
az vardı ama öz vardı.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?