platonik aşk

karşılıksiz duyulan aşk.

cansız varlıklara karşı hissedilen aşk. Şimdi ben elmayı seviyorum ama o beni sevmek zorunda değil.

Aslında aşık olunan karşındaki değil kafanda yarattığındır. Valla bak.

acıtmasız aşk.

kendin çalıp kendinin söylemesidir. Aşkın en boktan olan şeysi.

hayli zordur. en güzeldir sevilen, en güzel gülen, en güzel bakan. her şeyi tamdır seven nezdinde. ulaşılmazın cazibesi vardır onda. bir yerden sonra boşa sevmenin yorgunluğunu hissedersin ve " yeter artık olmayacak duaya amin demenin manası yok" dersin ta ki görene kadar. çünkü en güzel gülen öyle bir anda normalleşemez ki. "sevmek te güzel" der, yoluna devam edersin. cemal süreya'nın dediği gibi "tek taraflı aşk aptallaştırıyor insanı... "bazen olur olmaz haller aldırır insana. bazen yaptığı bir şeye alınırsın, söyleyemezsin bile. bir de konuşmamazlık felan edersin. sanki konuşmak isteyen sen değil de oymuş gibi. oysa bir konuşsa, hiç susmayacak olan yine sen olacaksın. ona sevdiğini bile söyleyemezsin. çünkü olmazsa, bir daha selam dahi vermek zor olacaktır. söyleyip kurtulmayı, en azından her gördüğünde "nasılsın" diye sorabilmeye tercih edersin. hep özlersin, yakınında da olsa. her duanın öznesi haline gelir, ellerini açmanın sebebi. eline telefonu alırsın aramak istersin lakin ne konuşacağını bilemediğinden aramaktan vazgeçersin sesini en çok duymak istediğini. mesaj atayım dersin "ya cevap vermezse, nasılsın deyip seni sormazsa" diye ondan da vazgeçersin. en başta da dediğim gibi. hayli zordur. bulaşmamak en iyisi.