hastanede yatmak

Bu aralar yaptığımdır. Değişik izlenimlere sebebiyet vermiştir. Yemeklerin çok da iyi olmaması, yaşlı teyzelerin ben tuvaletteyken anlaşmış gibi kapıyı açması, doktorların genelde seni sallamaması, hemşirelerin görev bilinci olup yoğunluktan sinirli olmaları, evini aileni kuzucuğunu özlemek, yatış ve rapor süresinde öğrencilerinin durumunu merak etmek, geri kaldılar diye üzülmek, sebepsiz ağlamak, pis yerlerde duş almak zorunda kalmak, kapıları peçeteyle tutup mikrop kapmadığını düşünmek, sabah altıda çarşaf değiştirmeye gelen hizmetliler, havasız portakal kokulu odalar, ümit, umut, hüzün bazen de sevinç... Şükür sebebidir o da ayrı bir durum.
Not: iyiyim inş iyi olacağım olumsuz bir durum yok bu konu ile ilgili özel mesaj atmayınız... Sadece sıkıldım paylaştım...

sağlığının ve tek başına kendine yetebilmenin önemini çok acı bir şekilde anlamamızı sağlayan süreç. gerek fiziksel ve gerek psikolojik çok yıpratıcı. ama ucunda sağlığımıza kavuşacağımızı bilmek bir miktar da olsa umut veriyor.
edit: bizim hermione'mize geçmiş olsun, ellerimizde portakallar, meyve suları, kolonya ve sütler ile kapında görürsen şaşırma he. çok seviliyorsun bunu da unutma!

kendinden kaynaklı durum için farklı bir başkası için yatmak oldukça farklıdır. Eğer kendi sağlık ihtiyacınızdan yatıyorsanız Allah şifa versin. Başkası için yatıyorsanız, (başkası için yatmaktan kastım refagatçi olarak kalmak) bu durum oldukça zor oluyor. Uzunca bir süre hastane koridorlarında yatmış biri olarak yatmanın değil de sağlığın vermiş olduğu durumun sıkıntısı sizi sizden alır.
Zamanın hızlıca ilaç olma isteği, beklentisi orada yaşadığınız o kötü hayatı hatırlatmaz bile. Yatan kişi için de yanında yatan kişi için de oldukça zordur. Hem de ne zorluk. Allah kimseye vermesin.

yalnızlığın fazlaca hissedildiği yerlerin başında gelir.

bir refakatçi olarak ölümün soğuk nefesini zaten soyut olarak hissedersiniz. lakin bir de somut olarak avuçlarınızın içinde hissederseniz... işte o zaman gireceğiniz şoktan çıkmanız hiç de kolay olmayacaktır.. zordur vesselam.

not: yüce hermione'ye selamlar! tez iyileşmen dileğiyle şef mahko'nun asil torunu.

çocukken bu duruma düşmek bi nebze daha kötüdür kanımca. yatağının başucunda gözüyaşlı duran anne baban çaresizce sürekli seni izlerken sen anlayamazsın durumu sadece sorgularsın neden burdayım diye yada tam tersi anne baba olarak küçücük çocuğunu hastanede beklemek ne acı verici bir durumdur kim bilir.

yazarımıza geçmiş olsun. allah acil şifalar versin.

(bkz: hastane kokusu)

edit: entry çakışması.

Refakatçi olarak kaliyorsaniz, kendi kosullarinizdan şikayet ederken içten bir hicab duyarsınız.