çılgın bediş

dün youtube 'da dolaşırken tesadüfen önüme 1.bölümü çıktı. şaşırdığım kadar da sevindim. izleyeyim dedim. neyse jenerik müziği başladı. hepimizin bildiği çılgın bedişim yok başka işim dırtt dırı rırıt.... diye başladı. aldı mı beni bir duygusallık. 'silerim hüzünü baştan çizerim' kısmında duygusallık tavan oldu gözlerim doldu. kendime mi şaşırayım , ağlayayım mı ,güleyim mi bilemediğim bir duygu selinin ortasında kaldım. bir çılgın bediş ki nasıl eğlenceli bir dizi olduğunu biliyoruz duygu durumum da resmen fırtınalar estirdi. jenerikten sonra durdurudum ve düşündüm. neydi ki sebebi ?? düşündükçe de beni eskilere çocukluğuma götürdüğünü fark ettim. mahalleden en yakın arkadaşımla oynadığımız oyunlar, çılgın saçma salak danslarımız, odamızın duvarındaki posterler, arkadaşlarımızın bizden baya büyük abilerine aşık olmalarımız, ilkokul sıralarındaki gamsız hayatımız... kısacası o zamanlarda yaşadığımız birçok şey gözümde canladı. duygusallığımın nedenini bulmuş oldum. başladım izlemeye. 2 gündür izliyorum ara ara. hala jenerik müzik girince o duygusallığı yaşıyorum. onun dışında diziyi izlerken bir çok şeye hayret ettim. şuan yayınlamış olsa ilk bölümünde yayın hayatına veda ederdi muhtemelen. siyasete yönelik eleştiriler mi, sürekli göğüs dekolteli dolaşan lise öğrencileri mi her şey var. yani bizim çook önceden ucundan bacağından yakalayıp tanık olabildiğimiz biraz yaşayabildiğimiz her özgürlük mevcut. şuanı düşüdüm bunlardan birini yapsan ya hapse giriyorsun ya da tecavüze uğruyorsun. aşırı garip geldi bir ülke 10 yılda ne kadar da değişmiş. sonra tekrar çocukluğumu düşündüm cidden ne kadar özgür ve mutluyduk. işte bu yüzden dönmek istediğim zaman dilimini değiştirdim ilkokul yıllarıma dönmek isterdim. ne taraftan ışınlanabiliyoruz ??

karikatürist özden öğrükün 1976'dan itibaren gırgır dergisinde çizmiş olduğu karikatür temel alınarak 1996 yılında televizyon dizisi haline getirilmiştir.