otobüste yer verebilmek için oturmak

daha önce cimriliğinden çokca bahsettiğim bir arkadaşımın yaptığı eylem. Hacı sevaptır ya. Bak şimdi ben gidip yeri kapıyorum ya sonra birine yer verince sevaba giriyorum. Teşekkür falan ediyor ya mutlu oluyorum.

(bkz: sevap avcısı )

(bkz: sevap kapısı arayan gencin dramı)
(bkz: sevap kazanmayı yanlış anlayan genç)
(bkz: geleceğe yatırım)

(bkz: kendini kandırmak)

Böyle bir oturumu yapan insan hem sevap kazanir hem takdir. Vermemek için oturmak eylemi daha çok yapılmaktadır. Kimse kimseye yer vermek zorunda değil. Genç de olsa yaşlı da. Ama azıcık da mı vicdanın yok mübarek. Bir kere metrobüste neredeyse 80 yaşlarında kesin var diyebileceğim bir teyzeye hiç kimse ama hiç kimse yer vermedi. Kadıncağız zor tutunabiliyordu ve dibindeki öküzler bunu görüyordu( yazar her ne kadar kimsenin kimseye yer vermek zorunda olmadığını savunsa da burada duygularına engel olamayaraktan öküz demekte ve hala daha o öküz ve türevlerine saygı duymamakta) ama hiç biri gel otur teyzem demedi. Çok değil geçen hafta 5 yaşındaki kızımla otobüse bindik. Kızım çok yorgun ve hasta, otobüs ise doluydu. Kızım neredeyse en az yarım saat süren yolculuk boyunca ağladı, çok yorgun olduğunu, oturması gerektiğini söyleyerek ağladı ve en sonunda dayanamayarak ayakta uyudu ve bir kaç defa düşeyazdı. Ben kıyamam arkadaş. Küçücük çocuk ağlıyor kıyamam. Oradakiler de öküz çoğu öküz sahsimca ki kimse bize yer vermedi.
Tüm öküzlere sesleniyorum: adam olun...