nabiga

Portakalsuyu (Sana)
...Ankara'dan kopar gibi ayrıldım. Tekerlekler rüyalarımı çiğniyordu. Ankara'dan kopar gibi ayrıldım. Ankara'da sen vardın. Ankara, sokaklarında kolkola dolaştığımız şehir. Ankara senin şehrin, ikimizin şehri. Bembeyaz bir sayfa idi Ankara. O şehirde kirli temiz hiçbir hatıram yoktu. Ankara yoktu benim için. O hayal ülkesini halk eden sendin. Yuvama gurbete gider gibi döndüm. İstanbul'a ilk gelişimi hatırlıyorum. Fetih ümitleri ile dolu idim. Bir gazaya koşuyordum: dudaklarımda meçhulun yani senin susuzluğun... Her kadında seni aradım, kiminde saçların vardı kiminde tenin, kiminde kahkahanın bir parçası. Bütün yazdıklarım bir davetti, bir arayışıdı. Sana açılan bir kucaktı, her kitabım... Seni seviyorum dediğim her kadında sevdiğim sendin. Ve yoktun ortada... Sana kavuşmak için senden ayrılmak zorundayım. Çalışmalıyım. Beraber olmak için paraya ihtiyacımız var. Kaderin aşktan intikamı bu...(Cemil Meriç/ Jurnal 2)

Delirmenin insanı yaşattığı söylenir; en azından bilinç kaybolduğu için daha az acı çekilir; ölü gibi uyunur.

öyle normal bir mahalle dedikodusu dinliyormusum gibi geldi bana

Bakıyorum da herkes buraya artistik bi şeyler yazmış

Genelde kaybetme sebebidir

"sadece çok uzak bir gelecekte bana faydası olacak kitapları, genel okuma çizgimin dışında kalanları ve bir kez okuyup da bir daha yıllar boyu, belki de hiçbir zaman kapağını bile açmayacaklarımı neden evde tuttuğumu defalarca sordum kendime." (Kağıt ev~carlos marìa domínguez)

hayata bakış açımın mottosu olan don juan de marco filminden bir kesitle sizlerle paylaşıcam:
there are only four questions of value in life, don octavio.
what is sacred? of what is the spirit made? what is worth living for, and what is worth dying for?
the answer to each is the same: only love..