çocukluk fotoğrafı

Ne zaman kimde görsem kıskançlığımdan çatladığım fotoğraftır efendim. Yahu insanın hiç mi küçüklük fotoğrafı olmaz? Yani ilkokulda çekilmiş bir-iki tane fotoğrafı saymazsak, yok! Herkesin bebekken o meşhur hasır, süslü sandalyede çekilmiş fotoğrafı var da, bir benim yok.
Ya gerçekten çok çirkin bir bebektim ya da ablamın dediği gibi ben evlatlığım sözlük. Çok üzülüyom.

Saçlarım uzun ve kıvırcıkmış. Annem kadın kuaförün götürürmüş, beni tokalı gezdirirmiş, Vay anam.

gayet afili yelek ile çekilmiş bir fotoğrafım var. almışım abimi de yanıma. iki sarı kafa ilk defa kamera gören masum köylü gibi şaşkın şaşkın poz vermişiz.

Hiç güzel çıkmadığım fotoğraflardır. Hatta en güzelini çerçeveletip salona koydum abin mi dediler. Dram fotoğraflarıdır. Benim gibi naif, asil, bilimum mikemmelikte bir insanın neden tüm çocukluk fotoğrafları pis oğlan çocuğu gibi ha. Annemle babam niye benim saçımı hep besleme gibi dibinden kestirmişler ve ben neden hep yaramaz yaramaz poz vermişim. O fotoğrafları gören benim yüce hermione olduğuma inanmaz. Acılar beni olgunlaştırdı dostlarım. Ah çocukluğum...Ondandır bıyıklarımdaki aklar...

Bu gün amcam gönderdi bi fotoğraf bak lan şu haline diye. Baktım baktım nasıl geçmiş habersiz o güzelim yıllarım?
İçimi bir hüzün kapladı. Güzel yıllar mıydı bilemiyorum bi anlamda güzel yıllardı bi anlamda değil. Fotoğrafa bakıyorum güzel çocukmuşum ben daha çirkin bir şey hatırlıyormuşum meğer.
O zaman çok meşhur kazak modeli var o kazaktan ben de giymişim. Ayakkabımı da merak ettim doğrusu o zamanlar ne giyordum acaba diye. Keşke sözlük olsaymışta yazsaymışım ya da resim atabilseymişim ya da bi yerlere bişeler karalayabilseymişim.
https://www.youtube.com/watch?v=qNtlr96SZV4