dünyaya haykırmak istediğim şeyler var. Önceden çok küçümserdim kendimi, mütevazi olmaya çalışırdım. Şimdi ise insanın kendisini bitmesinin çok önemli bir şey olduğu düşüncesindeyim. Velhasıl kelam itiraf ediyorum kendimi bir aptal olarak değil bir düşünür, bir fikir insanı olarak görüyorum. Fakat bu yılda yalnız kalmak çok zor. İnsan basamakları kendi çıksa da manevi desteğe ihtiyaç duyuyor. Bu yüzden oturup hıçkıra hıçkıra ağlasam yeridir.
babamın 3 yıl görev yaptığı bir yer öyleydi. kapımızı çekmeden çıkmışız 2 hafta sonra döndüğümüzde farkettik. komşulara dedik görmediniz mi diye? hergün de görüyorduk ama bizim buralarda kimse kitleme ihtiyacı duymuyor herkes ekmeğini alın teri ile kazanmanın derdinde, dediler. o insanların bu ahlakına hayran kalmıştık. niye anlattım şimdi bunu, aslında içinde yaşadığımız dünyayı o hale getirebiliriz. böyle insanlar hâlâ var yeryüzünde çünkü. sayıları az, ama bitmediler.
insanoğlu gerçekten çok garip. bu gün bisikletten düştüm. kalkar kalkmaz acı,kırık çıkık var mı diye kendimi kontrol ettim. az bi burkulma ile yırttım. sonra bisikleti kontrol ettim bir hasar var mı diye onda da yoktu. içgüdüsel olarak her şeyin tam olmasını kabullenmişiz. eski bizim bildiğimiz hal bizim için çok büyük önlem taşıyor.
gün geçtikçe aslında para kazanmanın hem ne kadar kolay hem de ne kadar zor olduğunu anlıyorum. Aslında para kazanmak çok kolay ama insanlar birbiri üzerinden kazanç elde etmeye çalıştığı için emekler heba oluyor. İnsanlar cebine girecek paralar için insanları harcıyor. Öte yandan kimin sizin için dertlendiğini kimin sizi umursamadığını da anlıyorsunuz. Ayrıca dertleşecek değil de sadece kafa dağıtmak için muhabbet edecek insanlar arıyorsunuz.
Geçen sene gece saat 3:00 civarlarında çok sevdiğim biri beyin kanaması geçirdi ve alemleri değişti. Bi sene nede çabuk geçti. Acısı bu kadar tayzeyken.
Uzun zamandır o kadar üzüldüm ağladım yıprandım ki olaylara tepki veremiyorum sözlük. İçimi acıtan durumlar aklıma gelince dayanamaz ağlardım, sinirlenince kızardım, mutlu olunca sevinirdim komik bi durumda gülerdim. Yani insandım ve insani tepkiler verirdim sözlük. Bir kaç gün önce aklıma gelince yine dayanamadım ağladım ağladım ağladım, sonra hiç bir şey hissetmemeye başladım sözlük. Ne bileyim, böyle uyuşmuşum gibi, ot gibi hissediyorum kendimi. Bitkisel hayata girmiş gibi, yaşayan bir ölü gibi. Çok berbat bi his dahi diyemiyorum, his yok işte sorun orda. Ne oldu bana sözlük :/
Dünya nüfusu hızla artmakta ve biz hâlâ karşılaşmadık anlayacağın işler gün geçtikçe zorlaşıyor. Bu kadar insan arasından sana rastlamam kolay olmayacak. Diyelim ki hiç karşılaşamadık olabilir yani hayat bu sonuçta... O zaman sen sadece şunu hatırla: aşk bir kalp uzağında.