smmm sözlük yazarlarının itirafları

Hayatım boyunca hatirlayacağım pişmanlıklarım var benim.hayatımın son gününe kadar unutmayacağım insanlar var. Sakın üzülmesinler içimde yaşattıklarım ben yeterince üzüldüm.

bu saatte işte olmaktan çok yoruldum. Benim yorulmam önemli değil yatak küsmüş bana artık.

İnsanlara çabuk inanıyorum. Yapmamalıyım biliyorum ama yine de yapıyorum.

Protein kaynağından temelini alan bir muhabbet ile bir hanımefendi ile iletişim kurma yoluna gittim. İtiraf ederken bile utandım. Daşlayın beni.

Millet nereye kayboldu çok merak ediyorum. Neeerrdeeesiinizz beee.

sıçıyorum. mecaz anlamda.

kaç gündür yaşadığım hastalık ve müthiş başağrısı sonrası az evvel felaket bi burun kanaması yaşadım sözlük, üstüm başım kan içinde kaldı. daha önce sanırım bi defa çocukken basketbol topu çarpması sonucu kanamıştı. başım çok dönüyor ellerim titriyor kendimi tuhaf hissediyorum. yarın okula nasıl gideceğim bu şekilde, annem babam da evde değiller. bi kaç gün haber alamazsanız benden kurtulmuş olabileceğinize emin olabilirsiniz, kurtulmamış olursanız elimden çekeceğiniz var, çünkü yazmaya devam edeceğim (u::D ) dediğim durum

Edit: ölmedim buradayım (u::D)

uyumak istiyorum ama uyuyamıyorum. Bunların hepsi yorgunluktan.

Bugün diş macununu ortadan sıktım.

sEVGİLİ SÖZLÜK HASTAYIM YİNE.

Son günlerde sezen aksu aşka sükredelim dinleyerek havaya girmeye çalışıyorum tam giriyorum havaya bir aşkımın da olmadığı aklıma geliyor hepten keyfim kaçıyor..

bugün işe gitmeden 1 saat önce başımı yardım. kabul ediyorum suç benim. o mobilya oraya konulmaz ki ama. hele ki evde benim gibi dalgın birisi varsa hiç konulmaz. allah cezamı verdi sonunda. neyse ki öndeki bir tutam saçımla kamufle edebiliyorum yarığı. ne büyük teselli.

Bu gün iş yerinde emeğim sorgulandı. Tek başına çalışmak ile organizasyon içerisinde çalışmak arasında oldukça fazla fark var. Tek başına çalışınca çalışma ortamı ve iş yapımı süresinde sorumluluk sadece kişinin kendisine aitken organizasyon içerisinde bu durum farklılaşıyor. Bir futbol maçı gibi, bir halay gibi, bir evlilik gibi bir şey. Görevlerini yerine getirmezsen sıkıntılar başlar. Diğer takım arkadaşları bu durumdan oldukça rahatsız olurlar ve ses yükselmeye başlar ve bütün bunlar oldukça normaldir.

Ancak;

Bir organizasyon içerisinde en pasif kişinin organizasyon lideri olması o organizasyonun olmadığının organizasyondan ziyade bir kuru bir kalabalık, Allaha emanet bir verim oluşur. Yine bu organizasyon içerisinde işi yapan kişilere yapılan eziyet bu organizasyonun verimsizleşmesi için en büyük katkıdır. Bunun ötesi yapılan haksız atıflar iyice işlerin zorlaşmasını ve huzurun kaçmasına neden olur. Bütün bunlar ve buna benzer söylenebilecek bir sürü şeyler huzurun kaçması için büyük bir problemdir. Çok dert edilmesi gerekir mi tabi ki hayır. Ne der atalarımız ;
(bkz: Allah var gam yok)
not: bir arkadaşım soruyor

Şuan gözüm için 5 tane ilaç kullanıyorum ve geçmeyecek gözümde hasar kalacak diye çok korkuyorum. Ve bu beni daha çok strese sokuyor.

Geçen gün bir arkadaşıma haksız yere kızmıştım. Aslında tam olarak haksız sayılmazdım ama tamamen haklı da değildim. Onun hemen ertesi günü patates kızartırkene tavayı komple koluma döktüm. Patatesler koluma yapıştı, kolumun derisi soyuldu. Şimdi iyi gibi. Ama o zaman anladım ki arkadaşıma haksızlık ettiğim için Allah bana hemen cezamı verdi.
(bkz: Alma mazlumun âhını, çıkar aheste aheste )

Çocukken bile bi hata işlediğimde ya kafamı kırardım ya kolumu. Belki de allahın sevgili kuluyumdur, ahirete bırakmadan hallediyor bilemem ama her ne zaman-ki genelde yapmam- bildiğim ya da bilmediğim birine ufak da olsa haksızlık yapmışsam mutlaka bedelini ödemişimdir,dediğim durum

çok oyun oynuyorum... koca adam olduk(öyle derler). cfd oynayan varmı

Bu gün hiyerarşi olarak benden oldukça üstün olan bir sürü insanın içerisine girmek zorundaydım. Gittiğim yerde çıkmam gereken katı ararken baktım eveet 6.kat c blok ve asansöre yöneldim. Asansörü beklemeye başladım ve benimle beraber bekleyen iki kişi daha vardı. Asansör geldi ve en önce ben inersem insanlardan müsaade istemeyeyim diye buyurun dedim ve sonra bindim asansöre. Zaten asansör ilk olarak 6. katta duracaktı. Geldik 6. kata arkamda ki kişi bildiğin yanıma yanıma yanaştı ve inmeye çalıştı anladığım kadarıyla sonra ben beklemedim tabi onu ve indim.
-İndikten sonra aslanım bi bakar mısın? Kimsin sen dedi.
Baktım adama benden maksimum 10 yaş büyüktür. Diğer bizimle beraber inen ise bi el pençe diğer tarafa gitti. Ondan önce asansörden indiğim için bu muhabbete (azara) girdiğini anladım.
-Burada çalışmıyorum ben dedim ve c bloku aramaya başladım. Muhabbeti uzatıp problem çıkarmaya pek niyetim yoktu açıkcası ya da yusuf yusuf bir durum mu oluştu tam bilemiyorum.
Sonra adamın gittiği yöne doğru gittim aynı yere gidiyoruz sanırım diye bir tutuşma başladı.
NEyse ki aynı kişiye gitmedim ve stressiz bir şekilde ayrıldım oradan.

HAyatımda en uyuz olduğum şeylerin başında bu tarz insan tipi gelmektedir. Hani filmlerde bi sahne olur ya bıçak çeker ''doğrarım lan seni'' diye sonra diğeri silah çıkarır ve adam ama abi ben yanlış yaptım kuzenim çıkarır moduna geçerler ya işte bu tarz adamların o modlarını çok seviyorum. Yine benzer bir adamın (nedense hep erkek geliyor aklıma) kendi altında çalışanlara davranış şekli ile üslerine karşı davranış şekli arasındaki fark beni insanlığımdan utandırıyor.

(bkz: kibirli insanların aciz olduklarını farkettikleri an)
(bkz: kapitalizm)

Gerizekalı insanları hayata kazandırmaya çalışmayın. Çabalarınız sonuçsuz kalır ve kafayı yersiniz. Bırakın beynini çürütsün.

okuduğum bir kitapta geçiyor:
-günler geçiyor ama dünler öylece kalıyor...
ne de doğru söylemiş. silemediğim , silmek istemediğim bir sürü dünüm var. onlarla yaşamayı öğrendim. ama geleceğimle ne yapacağımı bilemiyorum. bana çizilen yolda ilerliyorum anca.
havalar da benim gibi kararsız. sabahları buz gibi öğleden sonra güneşli. duygular da öyle değil mi ? beş dakika önce gülerken beş dakika sonra ağlayabiliyorsun.
uzun zamandır yalnız yaşadığım için evde birilerinin varlığına alışamadım. onlar ki benim 26 yıldır hayatımda olan kişile olsalar bile. neticede özgürüm ve kendi ayaklarım üzerinde duruyorum ama onlar bana hala ilkokula giden küçük çocuklarıymışım gibi davranıyorlar. hatta annem abartarak beslenme çantası bile oluşturuyor.
sevdiklerime mızmızlanmayı seviyorum. nazımı sadece onlara çektiriyorum. onlara dilediğim kadar kızıp bağırıp dilediğim kadar gülüyorum. sonrasında kendime büyüdüğümü hatırlatıp babamın dizine oturmamam gerektiğini söylüyorum ki en acısı da cebinden çikolata çekip alamayacak olmam.
aklıma gelmişken damla çikolata kekin kabarmasını engelliyor demişti birisi, undan sonra koyarsan engellemez. aslında hep böyle yapıyormuşum , doğruyu bildiğim halde kabarmaması niye ki ?